wtorek, 3 listopada 2020

Dzicz.

 Jest dziko.

Tak bardzo dziko, jak za mojej świadomości jeszcze nie było. Ludzie to odwrotki. Można latami mówić o uzależnieniu od komputera i Internetu, a świat zapragnie wychodzić do innych ludzi i spotykać się z żywymi istotami dopiero wtedy, kiedy przestaje to być możliwe. 

Naturalnie. Pragniemy tego, co zakazane. Działamy zawsze na przekór i musimy mieć inne zdanie. Musimy narzekać. Covid nastręcza tylu powodów do narzekań, że już powoli mi się wylewa uszami. 

Lubię zgrywusów-bohaterów i antymaseczkowców. Lubię tych, którzy witają się z Tobą, widząc, że masz maskę na paszczy i pytają "a co myślisz o tej pandemii, powinniśmy się bać?". Lubię tych z maską pod brodą. Tych z maską pod nosem jest zbyt wielu, żeby ich lubić. Lubię tych, którzy bagatelizują przekazanie informacji o zakażeniu lub jego podejrzeniu i czekają z nią do ostatniej chwili. Lubię tych, co rżną głupa, że nic im nie jest. Lubię tych nieśmiertelnych i niezniszczalnych, co próbują oprzeć Ci się podbródkiem na ramieniu w kolejce po masło. No miłuję ich, żesz kurwa jego w pizdu mać. 

OK, może i tak większość zachoruje, może i tak maseczki nie działają (szczególnie te noszone bez prania od marca), może to naturalna selekcja, a może zemsta młodych Chińczyków za pozbywanie się drugiego dziecka w rodzinie, a może i tak wszyscy umrzemy. 

A jak nie i można coś z tym zrobić, stosując się do podstawowych zasad ochrony i higieny osobistej?

Maseczka nie bez przyczyny wygląda na twarzy, jak majtki. Wypadałoby zmieniać codziennie. 

Tak sobie ponarzekałam. 

Jest dziko. Bardziej dziko, niż zawsze.

Co gorsza, ta zdziczała izolacja zaczyna mi odpowiadać.

A Wam...?

KASIcka

czwartek, 15 października 2020

Czy bywasz czasem chory?

Jesteś tu, bo zainteresowało Cię, po której stronie emocjonalnej barykady stoję. Czy wiem, co masz w tej przepełnionej głowie.

Albo po prostu, jak i ja, chcesz sprawdzić, czy nie jestem z pisu i co myślę o społecznych problemach. Chcesz wiedzieć, czy jedziemy tym samym wózkiem i czy mamy na paszczach maseczki (mamy.). Chcesz wiedzieć, czy wywalić mnie ze znajomych na fejsie, czy nie. Twoja wola, choć nie chcę pić do pisu, ni maseczek (aczkolwiek uważam, że lepiej mieć coś na paszczy, niż nic). Lepiej pić do lustra. Dezynfekuje tylko powyżej 70.

A tak serio:

Chcę zapytać, ile razy byłeś/aś chory/chora?

Budzisz się rano i czujesz beton w gardle.

Myślisz coś w stylu:

A) "jestem chora/y, mogę spać dalej… super!",

albo:

B)"psi zad, czy mamy w chacie pseudoefedrynę…? Mam pracę!".

Niezależnie od zaznaczonej odpowiedzi, przeziębienie rozwija się w kilka godzin i trwa siedem dni (w porywach do tygodnia, że tak suchym żartem pojadę…).

Jak to zwykle choroba, zaczyna się optymistycznie: "ja p…..lę, trzeba odleżeć swoje, pić dużo wody i myśleć pozytywnie. No, i trochę się nad sobą poużalać, żeby nie trzeba było wstawać samemu po herbatkę..".

Drugi dzień, kiedy to ciężar zaczyna spływać do przełyku, a nos zakończył akcję BISMARK (katar z obu dziurek - pamiętam z kaczora donalda) i rozpoczął akcję  PLOMBA NA WSZYSTKIE OTWORY TRZEWIOCZASZKI, przebiega ciężko. Myślisz, że lepiej zginąć na wojnie, niż walczyć całą noc z własną niewydolnością oddechową. Liczysz, że poranek będzie lepszy. Rano zawsze jest lepiej!

Dzień trzeci. Nie jest. Gile po kolana, przesuszone podniebienie, czytasz dwudziesty siódmy raz to samo zdanie w książce, która miała oderwać Cię od myśli o tym, jak Ci źle. No - gorzej nie będzie. Ani spać, ani oddychać świadomie. Jedyne, co pomaga, to nutellla dużą łyżką prosto ze słoika, chociaż dusisz się po niej, jak głupol, bo za słodka. Wymuszasz herbatkę.

Dzień czwarty. Na herbatkę nie możesz już patrzeć. Na paracetamol też. Zmieniasz miejsce leżące z sypialnego, na telewizyjne. Przez chwilę czujesz poprawę, ale zaraz znów chce Ci się spać, a nie możesz zasnąć, bo nie jest Ci wygodnie na kanapie przed telewizorem. A w ogóle to dalej nos zatkany, teraz się odrywa przy kaszlu, ale z kolei kaszlesz, jak gruźlik w ostatniej fazie (choć może świeższym porównaniem będzie "jak covidowiec"…?). Żeby przestali pytać, jak się czujesz, wymuszasz herbatkę w razie wu i zasypiasz w pozycji "zastała mnie tak erupcja Wezuwiusza".

Dzień piąty. Gile odpuszczają, zaczyna się suchy kaszel. Fajnie. Przypominasz sobie lekcje polskiego, kiedy trzeba było w ciszy analizować wiersz, a Ty łzawisz, powstrzymując wybuch chronicznego kaszlu. Dobrze, że jest L4 i nie musisz teraz siedzieć na lekcji polskiego.

Dzień szósty. Myślisz już o wszystkim, co masz do nadrobienia w robocie po tygodniu smarkania w rękaw ( i poduszkę, kołdrę, kubek z ferweksem). Znów zaczynasz się gorzej czuć, choć objawy ustępują.

Dzień siódmy. Najczęściej niedziela, zatem nic się nie zmienia. Jutro do pracy. Choć sam/a w to nie wierzysz, zaczynasz tęsknić za dniem pierwszym, kiedy to beton w gardle…

 

A zatem, ile razy byłeś chory/a?

Budzisz się rano i czujesz beton w mózgu.

Myślisz coś w stylu:

A) "jestem chora/y, śpię dalej… może to nie mój dzień…?"

Albo:

B) psi zad, czy mamy w chacie trazodon…? (google pomoże) Muszę spać dalej…"

Niezależnie od zaznaczonej odpowiedzi, choroba rozwija się i trwa, póki nic z tym nie zrobisz.

Jak to choroba, zaczyna się optymistycznie: "ja p…..lę, weź się w garść, ludzie mają większe problemy… Trzeba więcej sportu, awokado i myśleć pozytywnie!".

Myśleć pozytywnie. Wiesz, jak to jest? 

Drugi miesiąc. Zaczynasz odczuwać dyskomfort, bo wstajesz na ostatnią chwilę, a otwarcie oczu powoduje fizyczny ból i niechęć do świata, który wymusza takie trywialne rzeczy, jak codzienna praca. Mózg zakończył akcję O CO CHODZI?, a rozpoczął A CO MNIE TO OBCHODZI?. Liczysz, że kolejny poranek będzie lepszy. Rano zawsze jest lepiej!

Miesiąc trzeci. Nie jest. Czytasz dwudziesty siódmy raz to samo zdanie na etykiecie tabletek musujących zawierających energię, które miały Cię wyrwać z poczucia, jak Ci źle.

Miesiąc czwarty. Na suplementy nie możesz już patrzeć. Na alkohol też. Zmieniasz pozycję z leżącej na lewo, na leżącą na prawo po pracy i podczas tej zmiany dociera do Ciebie, że masz wszystko i  wszystkich gdzieś. Nie możesz zasnąć, choć wiesz, że tylko sen może oddalić Cię od myślenia o tym, jak Ci źle. Sen jest dla duszy, czymś, czym nabranie i zatrzymanie na chwilę powietrza w płucach, kiedy boli brzuch. Uśmierza ból .

Doraźnie. W końcu musisz zrobić wydech lub się obudzić i wszystko wraca. Żeby przestali pytać, jak się czujesz, zmuszasz się do kontrolowanych zachowań. Bliscy chcą Ci pomóc, zmotywować do tego, żebyś się pozbierał/a. Mówią, że będzie dobrze, że inni mają gorzej, że zupa zagrzana, że może się uśmiechniesz, że nie martw się, że don't worry, be happy. A Ty happy nie jesteś i nie będziesz, bo wszystko w Tobie sprzęgło się przeciwko… Tobie. Jelita robią imprezę wszechczasów, żołądek podejmuje próbę wdrapania się do gardła, mięśnie nie chcą Cię nosić, a kości bolą, jakby przejechała Cię ciężarówka z kapustą. Myślisz już o garści tabsów w nieprzyzwoicie dużej dawce. Jak fikniesz, to trudno. Co Ci tam! Nie myślisz już o tych, którym zależy, a już na pewno nie myślisz o tym, żeby ich poinformować, co Ci jest. Nie jesteś głupi/a, czytasz coś czasem. Wiesz, co to. Wiesz, że dopada co dziesiątą osobę w Polsce, a większość z nich, to kobiety. Kobiety, które są silne i niezależne, które osiągają swoje cele, realizują marzenia i pną się do góry w patriarchicznym systemie. Kobiety bez namacalnych problemów, dobrze urodzone (cokolwiek to znaczy), z niezłą pensją, fajnym autem, świetnym mężem i bezproblemowymi dziećmi. Tym najtrudniej przyznać, że potrzebują pomocy.

Dopada też kobiety z problemami, które partner pierze fizycznie lub psychicznie, których dzieci chodzą po granicy z prawem, które borykają się z brakiem pieniędzy. Te często nie zdają sobie sprawy, że mogą poprosić o pomoc.

Wszyscy mamy równe żołądki i jelita. Niezależnie od tego, jak układa się nasze życie, wrażliwość na choroby społeczne nie jest czymś wynikającym z bytu i umiejętności radzenia sobie ze stresem. Może wejść w każdego.

Miesiąc piąty. Nie byłaś/eś pod prysznicem od 4 dni i nie jadłaś/eś od 3. Jest Ci z tego powodu bardzo, ale to bardzo wszystko jedno.

Miesiąc szósty. Poprawia Ci się. Zaczyna się wiosna, na wiosnę zawsze się poprawia,  bo witamina D dociera do nas intensywniej i daje kopa. Myślisz, że gorszy czas, że jesień była kijowa. Ale ja byłam/em głupi! Nałykać się tabletek, że też mi przyszło do głowy…

I zostało gdzieś z tyłu głowy.

Miesiąc siódmy. Wypierasz wrażenia, emocje i odruchy z ostatniego pół roku. Nic mi nie jest, mówisz. Kryzys wieku średniego/młodzieńczego/starczego. Niby zapominasz na całe dnie, ale nocami zastanawiasz się, cóż to był za dziwny okres. Nie tęsknisz, ale próbujesz zrozumieć.

 

Zrozum wcześniej, zanim będzie po frytkach. Depresja nie jest Twoją winą. Problemy w życiu nie pomagają w jej leczeniu, ale nie są bezpośrednią jej przyczyną. Jesteś podatny lub nie. Doceniasz siebie lub nie. Masz siłę lub ją tracisz na ciągłą walkę ze sobą, na przekonywanie siebie, że to przejdzie i dasz sobie radę samodzielnie. Że jeszcze będzie przepięknie, jeszcze będzie cudownie.

Nie powiem Ci, że będzie. Decyzja o złapaniu brzytwy zawsze jest trudna. Ale obiecuję Ci, że świat poszedł do przodu i farmakologia naprawdę działa. Nie tylko ta nasenna. Psychiatra i psycholog to tacy sami lekarze ciała, jak dentysta, czy urolog. Ciało może być zdrowe tylko wtedy, kiedy umysł wyzdrowieje. Piękne perpetuum mobile, gdyż umysł może być zdrowy tylko wtedy, kiedy ciało jest.

Potraktuj depresję jak ułomność układu odpornościowego, zalecz dziada. Leki poniewierają na początku, jakbyś był/a kotem na dnie pustej studni. Ale to mija po kilku dniach. Terapia to wielki wór wstydu, ale do cholery! To Twój wór, niczyj więcej! Nie wysypiesz jego zawartości przez balkon. Spalisz go na osobności.

Daj sobie pomóc i chciej sobie pomóc, zanim będzie Ci wszystko jedno.


KASIcka

wtorek, 3 grudnia 2019

romantyzm poranka

Pół litra lodów czekoladowych przed snem, koniecznie lekko roztopionych, skutecznie koi prywatny Weltschmerz, owszem. Lula mdłą mgiełką zmysł poczucia winy (tak, mam na to oddzielny zmysł) i daje chorowicie wyglądający kawałek szczęścia, o taki duży, jak te strzępki czekolady. Druga strona medalu to fakt, że poniewiera sny. OK, to pewne niedopowiedzenie - zwyczajnie je masakruje tępą łyżką i to wetkniętą przez pępek. Gdyby Freud nie umarł, to by miał nowe stadium badawcze. Połączenie namiętności i słodyczy z czymś namacalnym i niemożliwym jednocześnie, co później nie daje żyć przez resztę dnia. 
Poranek generalnie jest bólem. Zaznaczając, że 6 rano to technicznie rzecz biorąc środek nocy, to budzenie umysłu jest procesem zaiste żmudnym. Najskuteczniejsza okazuje się nie nagła informacja, że przekroczyłam dwukrotnie optymalny czas na wstanie, ale szczoteczka do zębów, która dziabie w dziąsło nad trójką. Później długo, długo nic.
Na pierwszej prostej ogarnia mnie dzika satysfakcja, że w garażu było 14 stopni, nie minus 2 i przez chwilę prawie mi żal tych małych, miejskich skrobaczy szyb. Prędko przypominam sobie, że auto w pracy stoi na zewnątrz i czeka mnie ten sam proces, z tą różnicą, że w poprzednim sezonie rozpizgałam swoją skrobaczkę wpół, próbując ją ostukać ze śniegu o krawężnik. 1:0 dla krawężnika. Chwilowa euforia zanika.
Zerkam na zegarek. Przeskakuje skubany do przodu we własnej czasoprzestrzeni o 2 minuty raz na 3 miesiące. No jak nic ma mniej sekund w minucie, znam to z autopsji! Zerkam na telefon. Okazuje się, że optymistyczny z pozoru tryb pospieszny systemu audi, wcale nie zmienia diametralnie mojej sytuacji. Nadal nie opanowałam teleportacji i nikłe mam szanse na stawienie się na czas na zajęciach. Eeee tam, nawet nie lubię niemieckiego... 
Patrzę, jak nalewa się kawa. Nie stoję tym razem na zewnętrznych brzegach stóp na zimnych kafelkach, ale na stacji z orlim napędem. I nie na boso. Widzę, co zaraz nastąpi, ale do ostatniej kropli łudzę się, że tak ma być. Nie miało.
- Przepraszam..? - mówię tak sympatycznie, jak tylko mi się wydaje, że mówię... - Ekspres srogo przelewa dużą kawę...
- Wiem! - mówi chłopaczek w przydużej koszuli i posyła mi uśmiech firmowy nr 26. - Zapomniałem pani powiedzieć.
Oczywiście, sprawnie przecinam mu klatkę od splotu do genitaliów i patroszę w imię zasady, że mięso pozbawione flaków jest dłużej świeże. W ogóle się przy tym nie spieszę, bo kawa na stacji to mój rytuał, a nie jakieś tam "o kur*a, zaspałam!". Myję nóż, a truchło wrzucam na przyczepkę, będzie na pasztet. 
Strząsam wizję i zabieram się do upijania gorącej (juchy) kawy (juchy!) w pozycji bynajmniej eleganckiej, ignorując grzecznie człowieka, który chcąc mnie pocieszyć szepcze mi teatralnie, że małą też mu przelało. Rezygnuję z heroicznej próby (codziennie podejmowanej na nowo) ustabilizowania czasu operacyjnego mojego poranka, przeciągam poparzonym jęzorem po twardym podniebieniu i wychodzę na mróz, by tuż przed autem zgrabnie wywinąć szlifa, jakimś cudem omijając część kawy uwalniającej się przez otwór w kubku. Zaczynam rozumieć przekaz wszechświata i doceniam z sarkazmem, że dostałam dziś więcej kawy, bo pół litra lodów właśnie przestało działać.


KASIcka


czwartek, 18 lipca 2019

produktywność człowiecza


W związku z przeważającym trybem dygresyjnym mojego mózgu, nie gwarantuję, że będę trzymać się tematu w 100 %. Bo na przykład… (Słaby żart, wiem)

Nigdy nie przypuszczałam, że będę miała energię, żeby chcieć robić tyle rzeczy na raz. Szczególnie w ostatnich miesiącach, kiedy motywacja była dla mnie super utopijnym terminem literackim… W każdym razie, jestem zdolna do robienia takiej masy rzeczy wymagających samozaparcia, poweru i forsowania się do upadłego, że zadziwiam samą siebie.
Chociażby takie pływanie. Zwykle pójdę dwa razy i znajduje się pierdyliard innych spraw do załatwienia w tym samym momencie. A teraz mam ochotę i motywację! Wiem, że woda otaczająca mnie miłym chłodem pomaga się wyciszyć i ukoić burzę myśli. Tylko woda, chlor i ja….
Albo bieganie? Przecież nienawidzę biegać, a wystarczy mi tylko pomyśleć i już szukam butów! Mam buty do biegania, a co! Grunt, to być pro.
Jazda na rowerze, jest tyle ścieżek do poznania, a rower sprawny. Szczególnie, że teraz nie wstyd wyjechać na starej damce bez ramy na ulicę. Kiedyś - dramat, ale jesteś niemodna… 20 lat temu to był powód do wstydu (20…? Cholera, ile ja mam lat?!). Cieszyłam się, że przypadła mi rola małego antagonisty dla tych wszystkich wyluzowanych, modnych dzieciaków, które pielęgnowały życie towarzyskie na podwórku, podczas gdy ja ryłam w książkach i powolutku stawałam się brick in the wall…
A w ogóle, to wróciłabym do koszykówki, słowo honoru! Początki były trudne, ale jednak pizgnięcie piłką na czysto dawało taką satysfakcję, że warto było się sforsować. Zmęczyć się jak fix, wrócić z boiska z czerwoną paszczą i uszami od wysiłku i dłońmi czarnymi od żwiru. No bajka.
I joga. To jest to, trochę oddychania, trochę przekraczania granic, wyginanie się w precel i oddychanie nosem, żeby nie zasysać kurzu tego świata. Świetna sprawa!
Nawet zastanawiam się nad powrotem do baletu. Taniec, harmonia, łabędzio wyciągnięta szyja. Panowanie nad ciałem i umysłem, pokonywanie tremy. I braku umiejętności. Talk na baletkach i w śluzówkach dróg oddechowych, do tego wredne, nienawistne koleżanki, które zrobiły mi z życia piekło i pokazały, jak bardzo gównem można się poczuć. Wtedy chyba wróciłam do książek.

Normalnie bym to wszystko porobiła, gdybym była nie złamała obojczyka.

Ale za to jestem umysłowo produktywna. Teraz grozi mi tylko psychiczne wyobcowanie na zwolnieniu (to już 28 dni, czyli tyle ile potrzeba na regenerację naskórka. Albo rozwój wirusa wywołującego zombie mode. Wiedział ktoś?). Zatem jeśli to potrwa dłużej, rosną szanse na zaszlachtowanie kogoś tępym narzędziem…

Produktywnie pozdrawiam.
KASIcka 

sobota, 7 lipca 2018

Zła energia pewnej rejestracji


Niby nic takiego, a nosi na nerwach, jak sto pięćdziesiąt.
Ależ oczywiście, że to nie wina innych kierowców, że jestem sklerotykiem i musiałam wracać się do domu po zapomniane rzeczy, przez co byłam 20 minut w plecy w drodze do pracy. Ale pomijając wątek winy i bezwiny - jak ja nienawidzę kierowców spod lokalnej, sąsiadującej ze mną rejestracji!
To już nawet nie jest zwykła rejestracja samochodowa. To jest styl życia! Stan umysłu! Takiego umysłu wolnojarzącego bazę. Teoria o nauce tragicznej jazdy w małych miejscowościach ma się tu świetnie i fakt, że mając dwa ronda i jedne światła nie sposób poznać wszystkie tajniki kodeksu drogowego. Ale jakimś cudem egzaminy odbywające się w miastach wojewódzkich są zdawane przez kierowców, którzy nie wiedzą, co robią. Sama nie jestem ideałem (szczególnie, jeśli chodzi o nieprzekraczanie dozwolonej prędkości…), ale czasami zdarza mi się obserwować zachowania jak rodem z thrillera, gdzie ludzie fartem uchodzą z życiem i czasem chcąc nie chcąc uczestniczę  w dantejskich scenach uciekania na pobocze.
Kierowcy wyżej wymienionej rejestracji dzielą się na dwa typy. Pierwszy to stan jak po maryśce, kiedy człowiek odczuwa szczęście i nie widzi potrzeby dynamicznego, płynnego poruszania się. Siedzi, jak kołek i czuje błogostan, bujając się w rytmie wyimaginowanego One Love. Jak muzyczka regebęben zagra - raz szybciej, raz wolniej, nie patrzy w lusterka, bo metafizyka podpowiada mu, że to alternatywna rzeczywistość i najlepiej skupić się na wewnętrznych odczuciach oraz że "hamulec-gaz i zapętlij w dowolnych sekwencjach czasowych" to najlepsze wyjście z sytuacji. Jedziesz za takim po miejscowości i całkiem trzyma się drogi, nawet te 50 na godzinę, potem nagle przyspiesza do 70, zostawia Cię w tyle i myślisz "pojechał"!
Ale niee! Poza terenem zabudowanym utrzymuje konsekwentnie tę samą prędkość, co w miejscowości, przynajmniej do czasu, kiedy nie próbujesz go wyprzedzić. Wtedy włącza się gazofaza, ziomal odkrywa, że ma 4 bieg i nagle odczuwa potrzebę ścigania się z myszołowem na polu obok. Czy tam strusiem, zależy, co ma w wizji.
Jedna wersja.
Druga to delikwent, co wziął za mało psychotropów i nie jest w stanie opanować swoich paranoicznych lęków. Trzyma się kurczowo kierownicy, fotel ma przysunięty pod samą szybę, na której trzyma nos. Na głowie najczęściej ma kapelusz, siedzi w płaszczu i średnia wieku do niedawna nie schodziła poniżej 65. Niestety coraz częściej są to młodzi ludzie, których paraliżuje strach. Strach przed poruszaniem się z prędkością światła, czytaj przepisowe 90km/ha. Dodam, że nie ma nic gorszego, niż ktoś jadący 78. Ani tego wyprzedzić, a jechać za tym to już na pewno nie. W tym przypadku także lusterka to inny świat, którego należy się wystrzegać jak ognia, co kierowcy osiągają poprzez przysunięcie się z fotelem do przodu, najlepiej, żeby móc podpierać kolanami brodę. Jeśli jednak czeluść wstecznego go pochłonie i zobaczy Cię na horyzoncie, to już koniec. Daje po hakach tak, że nawet zachowując bezpieczną odległość w ułamku sekundy zbliżasz się do praktycznie stojącego obiektu do tego stopnia, że w odbiciu widzisz białka jego oczu. Cudem wykręcasz, wyprzedasz i patrzysz z niedowierzaniem na gościa, którego szeroko otarte oczy mówią, że właśnie dokonał obstrukcji ze strachu.
Kiedy wyprzedzisz już tych dwóch, dojeżdżasz do ciężarówki bądź ciągnika i z zaskoczeniem stwierdzasz, że jedzie się za nimi niebiańsko dobrze i wolałbyś miliard ciężarówek na drodze do pracy, niż dwie nimoty w jednej z zachodniopomorskich rejestracji…

wtorek, 29 maja 2018

Namacalna strata


Niekiedy nie zdajesz sobie sprawy jak wielki wpływ na Twoje życie miał ten ktoś, póki go nie zabraknie.
Wpadasz w otchłań refleksji, gdy myślisz o tych wszystkich na pozór przyziemnych sprawach. O wspólnej pracy, wycieczkach letnich z popsutą klimatyzacją, sytuacjach stresowych, wręcz niebezpiecznych. O momentach adrenaliny, o pasji, braku barier, wietrze we włosach. O poczuciu wolności i samodzielności.
O możliwości wyboru własnej drogi, przede wszystkim!
Wcale nie krytykował, zawsze był gotów stawić czoła wyzwaniom, nadążał za Twoją myślą i gestem.
Nie był może najpiękniejszy, ale mówią, że mężczyzna powinien być tylko trochę ładniejszy od diabła.
Był diabłem, zorganizowanym, działającym na najwyższych obrotach. Czasem gorący jak smoła, czasem zimny jak bryła lodu pod blachą.
Nie lubił nudy i rutyny, zrywał się na każde Twoje wezwanie i nawet przy gorszym samopoczuciu nie zwalniał biegu. Wciskał gaz do dechy, kiedy Twoja decyzyjność była słaba, oświetlał Ci drogę, którą mieliście przed sobą. Tłoczył paliwo w Twoje trzewia i dawał poczucie bezpieczeństwa, które przecież tylko Ty możesz kontrolować.
Wywrócił Twoje życie do góry kołami, a Ty tak po prostu zmieniasz go na młodszy model.
Dał Ci tyle szczęścia, a przecież Ty też nie znasz nikogo, kto byłby w nim nieszczęśliwy.
Jedno jest pewne - gdy sprzedasz Passata już nigdy nie będziesz tym samym człowiekiem.
KASIcka

sobota, 19 maja 2018

Zwrot ku naturze

Ok. Niedługo w moim wydaniu potrzebuje czasu, aby nabrać mocy prawnej. Druga godzina w pociagu na stare śmieci, jeszcze cztery przede mną, to chyba coś sklecę.
Podwójna tęcza nad działką budowlaną to na razie jedyne, co na niej mam, ale i tak pozytyw. Od niedawna są jeszcze repery geodezyjne, choć nadal nie mogę w to uwierzyć. Ku przestrodze - biorąc geodetę upewnij się, że to nie jest przypadkiem jeden z tych, na którego usługę czeka się od pół roku do roku od opłacenia, bo można nerwicy dostać od wiecznego, nieskutecznego egzekwowania.
Tak, pomarudzić też trzeba.
Poza tym, wżeram zielsko w dużych ilościach. Ograniczam mięso, choć żyć bez średnio wysmażonego burgera zupełnie nie uniem. Robię koktajle o kolorze i konsystencji niezbyt apetycznej, acz już nawet jeden na dziesięć nie powoduje odruchu wymiotnego przy pierwszyn łyku. Opracowałam połączenie, arbuza, truskawki, borówek, świeżej miety i soku z poramańczy, które zachwyca idealną proporcją i gasi pragnienie. Opracowałam też połączenie jarmużu, marchwi, selera naciowego, kurkumy i ziaren chia, które wspomaga odchudzanie poprzez wstręt do jedzenia przez najbliższe kilka godzin po wypiciu... Coś za coś. W miarę rozsądku i możliwości odstawiłam słodycze. Kawa nadal w ilości proporcjonalnej do ilości krwi, ale ostatnie badania wskazują, że szkodliwość kofeiny to bujda na resorach. Dehydrogenaza alkoholowa, ostatnio mój ulubiony enzym, która przy regularnym piciu małych ilości wina pomaga neutralizować w wątrobie etanol, przekonała mnie, iż nie tylko z kawy nie muszę rezygnować.
Dorosłam do zdrowego odżywiania, ale nie dam się zwariować. Prócz mleka migdałowego. Dla mleka migdałowego już zwariowałam.
Schudłam dokładnie nic, ale czuję się świetnie. Dobre samopoczucie może zdziałać cuda w zmęczonym organizmie.
A praca? Ta sama, tylko więcej :)
Z roku na rok coraz lepiej rozumiem, co mój rodziciel miał na myśli 10 lat temu mówiąc : 'dziecko, tylko nie idź w rolnictwo'. Okrągły rok martwisz się o tysiące badyli w ziemi, zaklinasz pogodę i stajesz na rzęsach, żeby się ze wszystkim wyrobić, zanim bardziej urosną i wydadzą owoce. Można dla tego oszaleć i dać się uzależnić. I właściwie od początku wiadomo, czy zostanie się w tym rolnictwie do końca życia, czy nie. To kwestia natury. Szczególnie jeśli dasz się opętać pnączom, jakimi są winorośla. Wytrzymać presję i dążyć do bycia lepszym w tym, co się robi. Taki jest plan. I oczywiście, zrobić więcej mleka roślinnego!
Howgh!
KASIcka